Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου On The Rocks (υπό το Management Contract της HotelBrain) κος Γιώργος Στράτος αποκαλύπτει ότι η συνταγή της επιτυχίας μιας ξενοδοχειακής επιχείρησης μοιάζει με ένα ποτήρι καλά παγωμένης και σερβιρισμένης μπίρας. Φτιαγμένη από «ώριμη» φιλοξενία, αυθεντικά ελληνικά αρώματα, σύγχρονη τεχνογνωσία και σωστές -αλλά γενναίες- δόσεις καλής ζωής!
Ως ξενοδόχος «παντρεμένος» με τη Σαντορίνη, αλλά και ταυτόχρονα ερωτευμένος με τα απανταχού πρόσωπα της καλής ζωής, ανήκω σε αυτή την ευτυχή κατηγορία των ανθρώπων που μπορούν να «διαβάσουν» τη φιλοξενία… καρκινικά. Προσφέροντάς την, αλλά και απολαμβάνοντάς την. Αγαπώντας την όταν μου προσφέρεται και λατρεύοντάς την όταν την προσφέρω.
Θα κινδύνευα να χαρακτηριστώ ως ο «θεωρητικός του ενοικιαζόμενου δωματίου» ωστόσο, αν δεν γνώριζα ότι η ελληνική ξενοδοχία είναι ταυτόχρονα… μπίζνα. Μια πληθωρική και –σαν ερωμένη- όλο απαιτήσεις επιχείρηση που πρέπει όχι μόνο να επιβιώσει αλλά να είναι και επικερδής στο τέλος της ημέρας. Μια πολύπλοκη μηχανή με πολλά επιμέρους τμήματα τα οποία πρέπει όλα να λειτουργούν άψογα και σε απόλυτη συμφωνία. Μια μηχανή που για να κινηθεί χρειάζεται ενέργεια. Κοινώς έσοδα. Έσοδα άμεσα (βλέπε άμεσες πωλήσεις δωματίων, υπηρεσίων και καταναλώσεις), και έσοδα έμμεσα (που προκύπτουν από την υπεραξία του προϊόντος, την αναγνωρισιμότητά του και την από στόμα σε στόμα διαφήμισή του που θα φέρει κι άλλους επισκέπτες στο ξενοδοχείο).
Σωστά μέχρι εδώ; Σωστά, θα πεις; Λάθος, θα σου απαντήσω.
Διότι το ξενοδοχείο – κάθε ξενοδοχείο- και η φιλοξενία –κάθε φιλοξενία- δεν είναι μηχανική. Τουλάχιστον, όχι μόνο. Δεν είναι εργοστάσιο παραγωγής φασόν. Αλλά αντίθετα μια ανθρωποκεντρική υπηρεσία. Ένα αγαθό που προσφέρεται από μια ομάδα ανθρώπων σε μια άλλη –ανακυκλούμενη- ομάδα ανθρώπων. Κι ως τέτοια είναι φυσικό να κάνει λάθη. Όχι στο διαχειριστικό ή το οικονομικό κομμάτι –αυτά είναι αρμοδιότητα άλλων στελεχών της εταιρείας να μιλήσουν σχετικά- αλλά στην προσέγγιση του φιλοξενούμενου.
Ευτυχώς όμως κι εδώ ισχύει αυτό που έλεγε η Μελίνα. Πως το «χαμόγελο διορθώνει το λάθος». Πράγματι, στην ξενοδοχειακή καθημερινότητα το απλόχερο, ειλικρινές (και όχι αυτό το… εισαγόμενο τυποποιημένο) χαμόγελο διορθώνει το λάθος. Από προσωπική εμπειρία θα προσθέσω –με πολλά χαμόγελα πάντα- πως έχω συγχωρέσει πολλά κακώς κείμενα σε διάφορα ξενοδοχεία που έχω επισκεφθεί. Οι λόγοι; Όχι πολλοί, αλλά συγκεκριμένοι –και σ’ αυτούς δυστυχώς δεν συμπεριλαμβάνω την εκάστοτε και υπερεκτιμημένη (αν δεν γνωρίζεις να το εκμεταλλευτείς)…τοποθεσία. Διότι τι να την κάνεις μια απολύτως ερωτική τοποθεσία όταν στο δωμάτιό σου καταλήγεις σε ένα άκρως αντιερωτικό κρεβάτι που τρίζει;
Προσωπικά έχω συγχωρέσει, λόγω ενός υπέροχου (και μακράν αυτού που υπαγορεύει η υγειονομική διάταξη) πρωινού.
Έχω συγχωρέσει εξαιτίας ενός λευκού καθαρού και ιδιαίτερα προσεγμένου ιματισμού.
Έχω συγχωρέσει χάρη σε μια ανθρώπινη –και όχι αποστασιοποιημένη και τυπική- υποδοχή που μου έγινε με το που μπήκα σε μια reception.
Έχω συγχωρέσει για μια αίσθηση που μου δημιουργούνταν ότι εδώ προστατευόμουν όχι μόνο εντός αλλά και εκτός του ξενοδοχείου (κάθε φορά που το προσωπικό με συμβούλευε ποια μέρη-εστιατόρια-καταστήματα να προτιμήσω και ποια να αποφύγω και εκ των υστέρων αποδεικνυόταν ότι είχε απόλυτο δίκιο).
Έχω συγχωρέσει για χάρη ενός φιλικού προσωπικού.
Έχω συγχωρέσει, εν τέλει, εις υγείαν μιας σωστά σερβιρισμένης και παγωμένης μπίρας.
